اگر از همه حسن‌ها و نقدهای فنی که بر این فیلم وارد است، بگذریم؛ مادری به عاشقانه‌ای چالشی برای مخاطبان یزدی بدل شده است. چراکه بخش هایی از این فیلم واکنش فعالین اجتماعی در شبکه‌های مجازی را به دنبال داشته تا حدی که آنها معتقدند مادری تصویر نادرستی از یزد به نمایش گذاشته است.
فیلم مادری کاملاً در یزد تصویربرداری شده و تک‌تک اجزای آن به یزد گره‌خورده است، اما به گفته کارگردانش قرار و تصمیمی برای نمایش دادن یزد از منظر توریستی و اجتماعی نبوده است. باید پذیرفت که هرکجای دنیا می‌شود چنین شخصیت‌هایی را دید و چنین اتفاقاتی را حس کرد و آنچه در مادری گفته شده مرتبط با فضای اجتماعی یزد نیست.
این تناقض برداشت بین کارگردان و مخاطب اما، نشان می‌دهد که همزادپنداری مخاطبان یزدی با اتفاقات این فیلم باعث شده تا آتش اختلاف نظر ها بین مخاطب و کارگردان شعله ورتر شود. چالشی که سرمنشأ آن در مهاجرپذیر بودن یزد به‌عنوان شهری آرام و امن است. شهری که توانسته با این خصوصیات ایرانی‌های زیادی را از سراسر کشور و حتی کشورهای دیگر به خود جذب کند و این مهم به‌خوبی در فیلم دیده‌شده است به‌طوری‌که داستان روایت کننده زندگی دو خواهر است که از تهران و مشکلات زندگی در این شهر فرار کرده و سال های سال است که به یزد آمده اند تا زندگی بهتری را برای خود رقم بزنند.
نکته‌ای دیگر اینکه؛ فیلم سینمایی مادری به‌خوبی یزد مدرن را به افکار عمومی معرفی می کند. برخلاف تصور بسیاری از ایرانی‌ها که یزد را شهری سنتی می‌دانند، مادری نشان داده است یزد سرعت خوبی در نزدیک شدن به شهرهای مدرن امروزی داشته و دارد. برداشت هایی از فیلم در کافی‌شاپ و آرایشگاه زنانه و البته مدرن، بخشی از پاسخگویی کارگردان به این نکته است که شهر مادری‌اش از همه امکانات برخوردار است و نیازی ندارد که برای ادامه مسیر حرفه‌ای کارش به مرکز کشور نقل‌مکان کند.
همین سوق گرفتن یزد به سمت مدرنیته نیز چالش دیگری را برای فیلم به وجود آورده است. مادری کافی‌شاپ‌های یزد را پاتوقی برای دختران و پسران جوان نشان داده که گاه ممکن است خط قرمزهای یزد و یزدی را رعایت نکنند و مثلاً خیلی ناغافل و یکهویی قاچی از پیتزای یک مرد یزدی را در مقابل چشمان همسرش از بشقابش بردارند تا در شرط بندی ها پیروز شوند. با اینکه کارگردان به درستی در مقابل این سکانس، سکانسی را قرار داده که خانواده یزدی با سکوت کافی شاپ را ترک کند و نجابت یزدی ها را به رخ بکشد ولی همچنان مورد انتقاد مخاطبان قرار گرفته است.
سکانس دیگری از فیلم مادری که بسیاری از یزدی‌ها را سخت به واکنش وادار کرده است رفتار غیر معمول راننده تاکسی است که ازقضا نه لهجه یزدی دارد و نه کارگردان سعی کرده او را یزدی نشان دهد، بلکه به نظر می‌رسد تنها تلاشی بوده است تا یکی از آسیب‌های اجتماعی مرتبط با زنان را در جامعه نشان دهد و زنانگی فیلمش را کامل کند.
مادری در سکانس دیگری به مجادله خانواده ای یزدی با دختری جوان که دوست بازیگر زن اصلی داستان نیز است می‌پردازد در این بخش برخلاف تصور مخاطبین یزدی که معتقدند نمایش نادرستی از مرد یزدی به نمایش گذاشته شده است به نظر می رسد سعی کارگردان در نشان دادن یکی دیگر از آسیب‌های مهاجرپذیر بودن یزد است و در مقابل تلاش می‌کند نشان دهد زن یزدی باهوش است و می‌تواند در مقابل این‌گونه مسائل مقاوم و سربلندانه عمل کند. این برداشت های دوگانه اما، سوء تفاهم هایی برای مخاطبین یزدی ایجاد کرده که نیاز به واکاوی بیشتر دارد.
مثال های دیگری از این دست در فیلم وجود دارد که مخاطبین یزدی را برآشفته کرده است. از دعوای چند جوان در کوچه های قدیمی یزد در سکانس آخر گرفته تا نقش بازیگر کم سن و سال یزدی. البته بسیاری نیز معتقدند که دعوای سکانس آخر به افزایش اضطراب مخاطب کمک کرده و نقش سجاد(پسر همسایه) نیز یکی از نقاط قوت مادری است. همه این ها باعث شده تا اختلاف نظرها همچنان ادامه داشته باشد.
در انتها باید گفت مادری رقیه توکلی اثری عاشقانه، زنانه و روایتگری آرام از زندگی دو خواهر است که در عین نشان دادن ارتباطات درون فردی و خانوادگی و فرازوفرودهای آن، سعی در به تصویر کشیدن چالش‌های اجتماعی مرتبط با زنان در ایران دارد اما با توجه به تصویربرداری این فیلم در یزد موجب سوء تفاهماتی برای همشهریانش شده و عاشقانه‌ای چالشی را به آنها هدیه‌ای داده است. هدیه ای که ممکن است سال های سال برای سینماگران و مردم یزد تکرار نشود و بایدقدر آن را بیشتر دانست و در محیطی صمیمی تر به نقد و ارائه نظر در مورد آن پرداخت.