چهاردهمین جشنواره تولید ملی، افتخار ملی به میزبانی خانه صنعت معدن و تجارت ایران در اولین روز آخرین ماه سال برگزار گردید و همه آمده بودند. از مهندس نعمت زاده و معاون رئیس جمهور و مهندس شافعی رئیس اتاق ایران بگیر تا تقوی نژاد، رئیس سازمان امور مالیاتی و دکتر هاشمی استاندار تهران و دکتر پزشکیان نایب رئیس دوم مجلس و فعالین حوزه تولید وصنعت که خود میزبان بودند و گفتند و شنیدند و درد دل کردند. 
اما مراد کلام از این نوشتار، سخنان آقای تقوی نژاد است که به صفت ریاست سازمان امور مالیاتی سخن گفت و حرفهایش جای تامل داشت. او از معافیت های مالیاتی گفت و اراده حاکم بر حل و فصل معضلات موجود در این حوزه که هر چند اینگونه سخن گفتن جدید نبود اما نقدی میطلبید که مختصرا درباره آن مواردی را یاداور می شوم.
معافیت های مالیاتی و خوداظهاری و تسهیل امور بین مودیان مالیاتی و سازمان تحت مدیریت ایشان، حرفهایی بود که بوی خامی از آن به مشام می رسید که گویی ایشان در این کشور زندگی نمی کنند. گاهی فکر می کنم مدیران ارشد حرفها و ایده ها و نیت های خوبی دارند اما وقتی به پایین هرم مدیریتی شان می رسیم خبری از این خوبیها نیست به نحوی که گویا معاون محترم وزیر اقتصاد از سیاره دیگری آمده است.
جناب آقای دکتر تقوی نژاد اجازه بدهید با خودتان و صریح و شفاف سخن بگویم. گفتید مالیات علی الراس را تا سال 97 بر می داریم و به مر صدق خوداظهاری مودیان محترم رفتار می کنیم و اعتماد می کنیم و صحبت از اهمیت و اجبار صندوقهای مکانیزه فروش کردید. برادر بزرگوار، گویا امر بر حضرت عالی مشتبه شده و می گویید که به مودیان اعتماد می کنیم در حالی که این شما نیستید که باید اعتماد کنید، بلکه مودیان هستند که باید شما را باور کنند و به صدق گفتار شما صحه بگذارند. بدنیست با لباس مبدل، سری به بازار بزنید ولی اگر نمی توانید من به عنوان یک روزنامه نگار تاکنون اینکار را انجام داده ام و بارها سعی کرده ام در مورد پرداخت مالیات و ضرورت و اهمیت تسویه حساب صادقانه آن با مودیان به اشکال مختلف گپ و گفت داشته ام و از آن به عنوان یک وظیفه شهروندی یاد کرده ام که با نگاه عاقل اندر سفیه شان مواجه شدم و به بی تجربگی و عدم شناخت متهم شدم و اینکه کله ام بوی قورمه سبزی می دهد. از ابتدای دهه نود رکود را تجربه کردیم و در شرایطی که روز به روز نیز سخت تر می شود، چه اتفاقی رخ داده که هر سال به طور میانگین بیش از پنجاه درصد افزایش و رشد اخذ مالیات را تجربه کرده ایم؟
شاید اگر به یک نمونه دیگر از میزان صداقت و تعامل بین طرفین مودی و اداره امور مالیاتی اشاره کنیم ذکر مشکل صنایع لبنی خالی از لطف نباشد. یک حواله علوفه به عنوان یارانه به دامداری ها تعلق می گیرد و مقرر می شود از طریق صنایع لبنی توزیع گردد. از علت این قسمت تصمیم اطلاع دقیقی ندارم و نیازی هم به آن برای این نوشته نیست، اما میدانید چه اتفاقی افتاد؟
حواله ها از طریق واحد های لبنی توزیع و تحویل گردید و اسناد آن در سیستم حسابداری آن واحد ها ثبت نگردید که البته نیازی هم به این ثبت و ضبط نبود. چون عملا ورودی و خروجی اتفاق نیافتاده است. اما همین در نهایت به عنوان کشف بزرگ اداره مالیه لحاظ گردید و به استناد به آن دفاتر این شرکتها در اداره محترم تحت امرتان تایید نگردید و اصطلاحا دفاتر رد شد. در نتیجه مالیات‌هایی که در سال نود و سه به میزان هشت، ده و پانزده میلیون تومان در سال 93 تسویه شده بود به سیصد میلیون تومان در سال 94 افزایش یافت و حالا کارشناس محترم مالیاتی می گوید بیاید مذاکره کنیم و تخفیف می دهیم. چقدر تخفیف می دهید؟ 20 درصد، پنجاه یا هفتاد درصد؟ بگذریم ...
جناب دکتر تقوی نژاد، باور کنید اعتماد سازی هزینه می برد و زمان می خواهد و عقلانیت می طلبد و شفافیت نیاز دارد و سازوکاری که نیاز به بازنگری دارد. بارها گفته ایم و نوشته ایم که اقتصاد، امر بخشنامه ای نیست و حرفهای خوب و قشنگ بدون زیرساخت دردی دوا نمی کند. صادقانه بگویم که شنیدن حرفهایتان مرا در خلسه ای دوست داشتنی فرو برد. در خیالم دوست داشتم که واقعی باشد. برایتان آرزوی موفقیت دارم و امیدوارم این سخنان به سمع و نظرتان برسد و بقول احمد شاملو تلخی اش را به صداقتش ببخشایید.
سید محسن رضوی
