هر چند در همان انتخابات سنگین 88 محمود احمدی نژاد توانست با توجه به توانش در مناظرات و برهم زدن معادلات، رئیس جمهور شود، اما آیا حسن روحانی این توان را دارد تا در رویارویی با رقبای خود، از این مرحله به سلامت عبور کند و یا باید منتظر اولین رئیس جمهور تک دوره ای بعد از انقلاب بود؟
به گزارش تابناک : تفریبا این برای اولین بار است که در تاریخ جمهوری اسلامی در دور دوم ریاست جمهوری یک رئیس جمهور مستقر بسیاری احساس وظیفه برای گرفتن سکان اجرایی می کنند!
بهتر است از به اواخر سال 87 و اوایل سال 88 بازگردیم تا کارزار نامزدهای ریاست جمهوری را مورد ارزیابی قرار دهیم. تفاوت آن سال ها با این سال ها در این است که در آن زمان محمود احمدی نژاد رئیس جمهور مستقر بود که بخش بزرگی از اصولگرایان را نمایندگی می کرد و به بیان بهتر نامزد نهایی اصولگرایان در انتخابات 88 بود. اما در سوی دیگر این اصلاح طلبان و نیروهایی به نام میانه رو به نمایندگی هاشمی رفسنجانی بودند که شرایط کشور را بغرنج و از دست رفته می دیدند و برای پایان دادن به شیوه مدیریت احمدی نژادی، نامزدهایی وارد گود رقابت شدند و برخی در مراحل بعدی حذف و یا کناره گیری کردند! تک دوره ای شدن احمدی نژاد از سوی رسانه های اصلاح طلب به شدت تبلیغ می شد و احساس پیروزی بر این جریان سایه انداخته بود که به همین دلیل اشتباهات محاسباتی فراوانی روی داد.
حال در سمت و سوی مقابل در پایان دوران نخست حسن روحانی، به خاطر عملکرد ضعیف وی و عدم توان در مدیریت اقتصاد و عبور از رکود اقتصادی، تعداد زیادی نامزد بالقوه و بالفعل اصولگرا و حتی مستقل درصدد ورود برای تغییر مسیر کنونی هستند. از انتخابات سخت و نفسگیر سال 88 اگر بگذریم اما این برای اولین بار است که در تاریخ انقلاب اسلامی، روسای جمهور مستقر با خطر تک دوره ای شدن روبه رو می شوند.
هر چند در همان انتخابات سنگین 88 محمود احمدی نژاد توانست با توجه به توانش در مناظرات و برهم زدن معادلات، رئیس جمهور شود، اما آیا حسن روحانی این توان را دارد تا در رویارویی با رقبای خود، از این مرحله به سلامت عبور کند و یا باید منتظر اولین رئیس جمهور تک دوره ای بعد از انقلاب بود؟
اینکه حسن روحانی بتواند بار دیگر رای اعتماد مردم را بگیرد بسیار سخت است. چرا که در چهار سال قبل او همانند یک هنداونه سربسته بود با لیست بلندبالایی از وعده و شعار، ولی در حال حاضر روحانی به عنوان رئیس جمهوری شناخته می شود که 4 سال سکان اجرایی را در دستانش داشته و می بایست هر آنچه را در چنته داشته رو کرده باشد. می توان اوج هنر روحانی را در مذاکرات هسته ای و به پایان رساندن پرونده هسته ای در مذاکره با 6 قدرت جهانی خلاصه کرد که آن نیز به بیان بسیاری از کارشناسان و ختی جمع زیادی از اقشار مردم یک "خسارت محض" و دستاوردهایش "تقریبا هیچ" بوده است.
در زمینه اقتصادی و معیشتی در آستانه شب عید 96، سفره ها از 4 سال قبل کوچکتر و ارزش پول ملی تا حد زیادی کم شده است به نحوی که حداقل حقوق یک کارگر کمی بیش از 230 دلار است. در کنار این نرخ بیکاری به بالای 12 درصد رسیده و تورمی که دولت به عقیده خود آن را تک رقمی کرده هیچ نشانی در زندگی عادی مردم ندارد.
احساس نارضایتی از مدیریت حسن روحانی در 4 سال نخست براساس نظرسنجی هایی که صورت گرفته بسیار بالاست و آرای منفی روحانی به نزدیک 40 درصد رسیده است. تمامی این موارد شرایط را به گونه ای رقم زده تا بسیاری از شخصیت ها و مدیران پرسابقه خود را در حد و اندازهای پوشیدن ردای ریاست جمهوری ببینند و برعکس سال 88 که این احساس نیاز تنها در میان اصلاح طلبان بود، اینک نیروهای مستقل و اصولگراها نیز هستند که خود را برای رقابت های ریاست جمهوری و به صورت کاملا جدی آماده می کنند و نه به حسن روحانی به یک پویش گسترده در جامعه تبدیل شده و همین نکته است که احتمال شکست وی را بالا برده است.
در تحلیل های بسیار بدبینانه تر حتی میان حامیان دولت یازدهم این خطر به شدت احساس شده و از به میدان فرستادن نامزدهای پوششی، سایه و یا ضربه گیر سخن می گویند. بنابراین باید درفروردین و اردیبهشت 96 منتظر یک رقابت سخت و نفس گیر میان روحانی و رقبایش بود.
این در حالیست که هرگونه ائتلافی در میان رقبای روحانی، ضربات مهلکی را بدنه آرای رئیس جمهور مستقر وارد خواهد کرد و این هنر بازیگران سیاسی است که در لحظه حساس و نهایی تصمیم سرنوشت ساز را بگیرند. اصلاح طلبان در سال 88 بسیار ناشیانه وارد بازی های انتخاباتی شدند و با دوقطبی کردن فضا و به راه انداختن فتنه، زیان های فراوانی به امنیت و ثبات کشور وارد ساختند. اما از این سو این آزمون و فرصت در حال حاضر برای اصولگرایان بوجود آمده تا با کمی تدبیر سیاسی و عقلانیت انتخاباتی و با تکیه بر گفتمان اصیل انقلابی به سربلندی از آن عبور کنند.
بهتر است از به اواخر سال 87 و اوایل سال 88 بازگردیم تا کارزار نامزدهای ریاست جمهوری را مورد ارزیابی قرار دهیم. تفاوت آن سال ها با این سال ها در این است که در آن زمان محمود احمدی نژاد رئیس جمهور مستقر بود که بخش بزرگی از اصولگرایان را نمایندگی می کرد و به بیان بهتر نامزد نهایی اصولگرایان در انتخابات 88 بود. اما در سوی دیگر این اصلاح طلبان و نیروهایی به نام میانه رو به نمایندگی هاشمی رفسنجانی بودند که شرایط کشور را بغرنج و از دست رفته می دیدند و برای پایان دادن به شیوه مدیریت احمدی نژادی، نامزدهایی وارد گود رقابت شدند و برخی در مراحل بعدی حذف و یا کناره گیری کردند! تک دوره ای شدن احمدی نژاد از سوی رسانه های اصلاح طلب به شدت تبلیغ می شد و احساس پیروزی بر این جریان سایه انداخته بود که به همین دلیل اشتباهات محاسباتی فراوانی روی داد.
حال در سمت و سوی مقابل در پایان دوران نخست حسن روحانی، به خاطر عملکرد ضعیف وی و عدم توان در مدیریت اقتصاد و عبور از رکود اقتصادی، تعداد زیادی نامزد بالقوه و بالفعل اصولگرا و حتی مستقل درصدد ورود برای تغییر مسیر کنونی هستند. از انتخابات سخت و نفسگیر سال 88 اگر بگذریم اما این برای اولین بار است که در تاریخ انقلاب اسلامی، روسای جمهور مستقر با خطر تک دوره ای شدن روبه رو می شوند.
هر چند در همان انتخابات سنگین 88 محمود احمدی نژاد توانست با توجه به توانش در مناظرات و برهم زدن معادلات، رئیس جمهور شود، اما آیا حسن روحانی این توان را دارد تا در رویارویی با رقبای خود، از این مرحله به سلامت عبور کند و یا باید منتظر اولین رئیس جمهور تک دوره ای بعد از انقلاب بود؟
اینکه حسن روحانی بتواند بار دیگر رای اعتماد مردم را بگیرد بسیار سخت است. چرا که در چهار سال قبل او همانند یک هنداونه سربسته بود با لیست بلندبالایی از وعده و شعار، ولی در حال حاضر روحانی به عنوان رئیس جمهوری شناخته می شود که 4 سال سکان اجرایی را در دستانش داشته و می بایست هر آنچه را در چنته داشته رو کرده باشد. می توان اوج هنر روحانی را در مذاکرات هسته ای و به پایان رساندن پرونده هسته ای در مذاکره با 6 قدرت جهانی خلاصه کرد که آن نیز به بیان بسیاری از کارشناسان و ختی جمع زیادی از اقشار مردم یک "خسارت محض" و دستاوردهایش "تقریبا هیچ" بوده است.
در زمینه اقتصادی و معیشتی در آستانه شب عید 96، سفره ها از 4 سال قبل کوچکتر و ارزش پول ملی تا حد زیادی کم شده است به نحوی که حداقل حقوق یک کارگر کمی بیش از 230 دلار است. در کنار این نرخ بیکاری به بالای 12 درصد رسیده و تورمی که دولت به عقیده خود آن را تک رقمی کرده هیچ نشانی در زندگی عادی مردم ندارد.
احساس نارضایتی از مدیریت حسن روحانی در 4 سال نخست براساس نظرسنجی هایی که صورت گرفته بسیار بالاست و آرای منفی روحانی به نزدیک 40 درصد رسیده است. تمامی این موارد شرایط را به گونه ای رقم زده تا بسیاری از شخصیت ها و مدیران پرسابقه خود را در حد و اندازهای پوشیدن ردای ریاست جمهوری ببینند و برعکس سال 88 که این احساس نیاز تنها در میان اصلاح طلبان بود، اینک نیروهای مستقل و اصولگراها نیز هستند که خود را برای رقابت های ریاست جمهوری و به صورت کاملا جدی آماده می کنند و نه به حسن روحانی به یک پویش گسترده در جامعه تبدیل شده و همین نکته است که احتمال شکست وی را بالا برده است.
در تحلیل های بسیار بدبینانه تر حتی میان حامیان دولت یازدهم این خطر به شدت احساس شده و از به میدان فرستادن نامزدهای پوششی، سایه و یا ضربه گیر سخن می گویند. بنابراین باید درفروردین و اردیبهشت 96 منتظر یک رقابت سخت و نفس گیر میان روحانی و رقبایش بود.
این در حالیست که هرگونه ائتلافی در میان رقبای روحانی، ضربات مهلکی را بدنه آرای رئیس جمهور مستقر وارد خواهد کرد و این هنر بازیگران سیاسی است که در لحظه حساس و نهایی تصمیم سرنوشت ساز را بگیرند. اصلاح طلبان در سال 88 بسیار ناشیانه وارد بازی های انتخاباتی شدند و با دوقطبی کردن فضا و به راه انداختن فتنه، زیان های فراوانی به امنیت و ثبات کشور وارد ساختند. اما از این سو این آزمون و فرصت در حال حاضر برای اصولگرایان بوجود آمده تا با کمی تدبیر سیاسی و عقلانیت انتخاباتی و با تکیه بر گفتمان اصیل انقلابی به سربلندی از آن عبور کنند.
منبع : جهان نیوز
