انتقاد های تند و تیز وی از وزارت رفاه و کار و تعاون نمونه دیگری از این نوع انتقادات بود.
اما گلایه اخیر ایشان حاوی چند نکته مهم است.
1- وزیر بهداشت بخاطر عدم تامین منابع مورد نیاز طرح تحول سلامت گله مند است و برای اینکه ثابت کند حق وزارت بهداشت را خورده اند گندم را مثال می زند. ایشان ظاهرا متوجه نیست که اگر نان مردم تامین نباشد همه از گرسنگی خواهند مرد و کسی باقی نخواهد ماند تا برای ویزیت چشمش در نوبت مطب ایشان صف بایستد.
متاسفانه گندم تولید داخل علاوه بر اینکه به لحاظ کمی انتظارت کشور را تامین نمی کند ، به لحاظ کیفی نیز با مشکلات عدیده ای مواجه است که چاره ای جز واردات گندم مرغوب نداریم.
2- وزیر بهداشت گلایه میکند که چرا منابع طرح تحول سلامت تامین نمی گرد. سوال بسیار ساده ای قابل طرح است. اگر حسب ادعای وزیر آن 80 هزار میلیارد تومانی که می بایستی برای این طرح اختصاص داده می شد آیا برای سایر برنامه های دفاعی و عمرانی و زیربنایی کشور پولی هم باقی می ماند؟
سئوال دوم هم این است که آیا موفقیت این طرح در جایی اثبات شده است؟ اکثریت قریب به اتفاق پزشکان و مدیران سلامت از نحوه اجرای این طرح ناراضی هستند . حال این چه مطالبه ای است که می خواهد نصف بودجه مملکت را برای تداوم طرحی که توجیهی برای آن نیست مصروف نماید. در حالیکه با همین 20 هزار میلیارد تومانی که برای اجرای این طرح اختصاص داده شده است شاید کارهای پایه ای بهتری نسبت به این طرح ناقص می شد انجام داد.
از مجموع رفتارهای وزیر بهداشت چنین بر می آید که او دچار نوعی لوس بازی درونی شده است.همین که او بدون داشتن کمترین تخصصی در مورد گندم و نیاز استراتژیک کشور به آن داد سخن سر می دهد نشان می دهد منتقدان وی که ادعا می کنند او از مدیریت سلامت چیزی نمی داند احتمالا حق دارند.
این که ثروت افسانه ای دارد شاید او را دچار نوعی خود برتربینی مضاعف کرده است. نشانه آن هم مواجه های غیر اخلاقی وی با فرمانداران و خبرنگاران و .. است که شرح مفصل آن قلا بر همه عیان شده است.