همین مسئله سبب شده تا در اکثر معابر این شهر در طول 20 ساعت از شبانه روز، ترافیک سنگینی را شاهد باشیم و عملا تهران به پارکینگی بزرگ تبدیل شود.
اما در کنار مشکل تردد، مشکل بزرگ دیگری نیز در شهر وجود دارد و آن هم پیدا کردن جای پارک است. در شرایطی که بسیاری از سازمان ها تا ده ها متر اطاف ساختمان خود را پارک ممنوع کرده و بسیاری از معابر هم تابلوی پارک ممنوع دارند، جای پارکی برای خودروها وجود ندارد.
با وجود همه این مشکلات و کمبود پارکینگ در سطح شهر، شهرداری تهران در اقدامی عجیب مدتی است که در برخی معابر حاشیه را به خط ویژه دوچرخه سواری اختصاص داده اند.
همین امر سبب شده تا عملا در شهر جای پارکی باقی نماند و خودروسواران سرگردان شوند. درست است که باید در جهت کاهش مسافت های شهری با خودروهای شخصی تلاش کنیم اما تحق این امر ابتدا تقویت ناوگان اتوبوسرانی و مترو تهران را می طلبد.
اکنون که تعداد اتوبوس ها و واگن های مترو به قدر کم است که جوابگوی شهروندان نیست، نمی توان توقع داشت همگان از وسایل حمل و نقل عمومی استفاده کنند و دور خودروی شخصی را خط بکشند.
در صورتیکه ناوگان حمل و نقل عمومی پایتخت به قدری قوی باشد که بتواند جوابگوی جمعیت چند میلیونی پایتخت شود، آنگاه می توان به توسعه خطوط ویژه دوچرخه سواری فکری کرد در غیر اینصورت این خطوی یا پارکینگ می شوند و یا محل عبور موتورسیکلت.
