برخي آدم ها تقدير غريبي دارند...
برخي آدم ها تقدير غريبي دارند و وقتي مي گويم غريب، تو بايد بداني واژه غريب خودش خيلي كم دارد براي حرف هايي كه روي دلم سنگيني مي كند.
كدام واژه را بردارم براي توصيف تقديري كه از يك طرف سرشار باشد از سختي، از مشقت، از بالا و پايين روزگار، از فراز و نشيبِ سرنوشت، از اشك، از بغض، از سوز و بي قراري و از هر چي كه جنسش از جنس درد است...
و از طرف ديگر موج بزند از شكر، از لبخند، از مهرباني، از مناجات، از صبر و اميد، از عشق و شور و شوق و در يك كلام هر چه جنسش از جنس لطافت است... و محبت در سوي ديگر مملو باشد از مردانگي و غيرت و شجاعت...
و حاج علي تقديرش از همين جنس بود،
مردي كه در تقديرش تمام آن واژه ها كه گفتم رقم خورد اما مگر نه كه خداوند خودش فرمود كه (لَقَدْ خَلقنَا الانسان في كَبَدْ)
اصلاً بايد تقديرت غريب باشد، بايد مسير حركتت پر باشد از فراز و نشيب، بايد درد فرا بگيرد سراسر وجودت را، تا لايق شوي براي وعده هاي شيرين پروردگارت، براي بشارت هايش، و براي آن فوز عظيم
حاج علي مي دانست...
(إلا أن نَصرالله قَريبْ)؛ كه ياري خدا نزديك است.
و همين بود رمز او كه شهادت را نزديك مي ديد،
و در همين تقدير هاي غريب است كه انسان ها به اوج مي رسند، به وصال... و همه ي اين ها را كه گفتم، مي خواستم از تو بگويم اي آرامش گرفته در جوار قرب الهي...
حاج علي عزيز تو كه از ثانيه هاي اول آن نبرد ٨ ساله و در اوج روزهاي نوجواني ات، پوتين هايت بوسه مي زد بر خاك هاي مقدس كربلاهاي ايران...
و تا آنگاه كه پيام جام زهر قطع نامه را نشنيدي، تفنگت را زمين نگزاشتي و جواني ات همه اش در ميدان هاي عاشقي گذشت...
تو كه سال هاي سال در خاك هاي پاك و مقدس جبهه ها اثبات كردي كه (صَدَقوا ما عاهَدَالله عَليْه)
و عباس شدي براي حسين زمانت...
زخم ديدي و كمر خم نكردي و تمام زندگي ات باز هم شد صَدقوا...
و آنگاه كه خداوند نخواست تا تو قضانحبه نشوي و نگه داشت تو را براي رسالت زينبي و تو با آن همه زخم جانبازي و شيميايي ات (مَنْ يَنْتَظِر) ماندي تا اثبات كني (ما بَدَلوا تَبْديلا) هستي... و چقدر سخت است آدم (ما بَدَلوا تَبْديلا) بماند، چقدر سخت است انسان ولايي بماند، و گوش به فرمان ولايت در مال و پُست و دنيا غرق نشود در حالي كه يك مدير توانمند است...
مديري كه باز هم نوع مديريتش مجاهدت است و جهاد اكبر... و مگر نه اينكه همين ميز و مقام و جايگاه و مال دنيا خيلي ها را عوض كرد، آنان را كه راه بي تفاوتي را برگزيدند و در زندگي مادي غرق شدند و همه چيز را فراموش كردند...
هيچ گاه حب دنيا و رياست و آن پست و مقامي كه داشتي، تو را دور نكرد از آرمان هايت، و هميشه تنها راهي كه مي پيمودي خط امام و راه شهدا بود و لحظه اي آن عهد را نشكستي...
تو ماندي بر عهدت با آن همه آزار ها و اذيت ها كه ديدي، با آن همه نامهرباني ها و زخم زبان ها، اما راهت را به بيراهه كج نكردي...
و تمام آنان را كه دلت را شكستند فقط دعا كردي، و مانده ام آنان كه آزارت دادند و دلت را شكستند چگونه مي خواهند چشم در چشم تو بايستند
و چقدر مظلوم بودي هميشه بين بچه ها و رفقايت و بين تمام آدم هايي كه دوستت داشتند و حتي آناني كه دوستت نداشتند و تو لحظه اي نامهرباني نكردي در حقشان، و فقط لبخند زدي روبرويشان
و همين مظلوميتي را كه گفتم بايد بنويسند جزو همان تقدير غريبت كه اين همه از آن حرف زدم
حاج علي عزيز، مباركت باشد سردار، اين بهشتي را كه به بهاي حق به دست آوردي، و به بهاي صبر و به بهاي مجاهدت و به بهاي ايستادگي در خط امام و شهدا و به بهاي مظلوميتت و به بهاي تمامي آن واژه هايي كه در تقدير غريبت گفتم و يا نگفته ماند...
آن روزهايي كه در ركاب مش حميد صالح نژاد بودي
تو، مجيد طيب طاهر، نونچي، صيفي، اكبري، طاهري، ابراهيمي، رحماني، جاري، ايزدجو و ديگر آسماني هاي گردان حمزه... تا روزي كه بر شانه هاي غربت گرفته ي شهر چنان كشتي تلاطم كردي
و به استقبالت آمدند تمام آن نام هاي مقدسي كه خواندم و آغوش گشادند برايت و آرام گرفتاري در كنار آنان كه سال ها چشمشان به راه آمدنت بود، و چشمت به راهي كه به ديدارشان ختم ميشد و آخر قصه وصال ميشد برايت، اي سردار، اي مرد، اي مردترين مرد، تقدير غريبت را تا ابد بر تقويم تاريخ دل ها خواهيم نگاشت تا روزي كه بازگردي، آري گفتم بازگردي، آخر شنيده ام آنان كه تقدير غريبي دارند هنگامه ي هنگامه، آن روز كه مردي تكيه مي زند بر ديوار كعبه و فرياد مي زند أنا المهدي... رجعت مي كنند و اميد دارم كه تو نيز بين همان مرداني باشي كه در ركاب حضرت موعود شمشير مي زند و چه لذتي دارد شهادت در ركاب يار...
شهادت پس از شهادت...
شايد در تقدير غريب تو دو بار تابوت سه رنگ را نوشته باشند، يك بار در ركاب ولي و يك بار در ركاب مهدي.
خدا پشت و پناهت...
