یادداشت اختصاصی روزنامه هماخوزستان
مینا فراز
مورخ چهارشنبه ۱۸ خردادماه ۱۴۰۱
در طول سالیان اخیر با کاهش نزولات آسمانی، افزایش برداشت غیر‌کارشناسی و غیرقانونی از منابع زیرزمینی و بی توجهی به روش‌های بهینه مصرف آب در بخش‌های مختلف، عملاً بحران بی آبی پيش آمد.
صاحب نظران و کارشناسان در محافل کارشناسی همواره در محافل مختلف بر طبل بی آبی و بحران آب کوبیدند و در خصوص اين بحران بحث و مجادله می کنند.
چاره‌جویی برای وضعیت بد آب در کشور، امری است که باید از سالیان خيلي دور به‌عنوان یکی از عوامل احتمالی بحران‌زا در کشور مورد بررسی قرار می‌گرفت.
تا‌به‌حال آن‌طور که باید به آن پرداخته نشده و با وجود اعلام وضعیت نامناسب آبی، همچنان نگاه‌ها و برنامه ها، گذری و کوتاه‌مدت است. باید مدیریت مصرف آب به صورت فرهنگ سازی در برنامه ریزی ها قرار داده شود.
با توجه به افزایش جمعیت جهان و حجم استفاده بی رویه از آب جایی برای مصرف گرایی وجود ندارد؛ انسان ها می پندارند آب میراث ماندگاریست که قرار نیست هیچ وقت به پایان برسد.
این یک اشتباه بزرگ است آب متعلق به آیندگان نیز هست باید همان گونه که از وجود این نعمت در زندگی مان احساس آرامش می کنيم این آرامش را به نسل های آینده هدیه کنیم.
آب مایه حیات تمامی ماست؛ مایه حیات تمامی جانداران. جان یک ملت را از آن نباید گرفت؛ باید به آن در تمامی حوزه های مختلف شرب، خانگی صنعتی،کشاورزی و... توجه شود.
در گذشته به دلیل کمبود جمعیت نگرانی برای کمبود آب وجود نداشت،اما امروزه به علت افزایش جمعیت افزایش مصرف آب در تمامی حوزه ها برای رفاه انسان بالا تر رفته است.
