معاون مالی و اقتصادی شهرداری شیراز پیش‌بینی کرد که امسال دولت و به خصوص شهرداری‌ها روزهای سختی به لحاظ اقتصادی، پیش رو خواهند داشت و بیش از هر زمان نیازمند تدبیر عالمانه در این حوزه هستیم.
تابناک فارس به نقل از ایسنا:محمدحسن اسدی در حاشیه بازدید خبرنگاران از برخی طرح‌های عمرانی شهرداری شیراز، گفت: هم‌اینک با وجودی که 4 ماه و نیم از سال را پشت سر گذاشته‌ایم، شهرداری شیراز تنها 180 میلیارد تومان درآمد کسب کرده است.
او با یادآوری اینکه بودجه سال 96 شهرداری شیراز بالغ بر 3 هزار و 300 میلیارد تومان است، گفت: از ابتدای سال تاکنون با کاهش 30 درصدی در تعداد و حجم ریالی پروانه‌های ساختمانی مواجه بوده‌ایم؛ صنعت ساختمانی از دیدگاه سرمایه‌گذاران مقرون به‌صرفه نیست.
اسدی با قبول اینکه بخشی از این افت و خیزها تحت الشعاع رویدادهای سیاسی و اجتماعی و انتخابات ماه‌های آغازین امسال ایجاد شده است، گفت: آقای دکتر روحانی در مراسم تنفیذ قول ایجاد انقلاب اقتصادی را داده‌اند؛ در اقتصاد برای ایجاد هر تحولی نیازمند زیرساخت، دانش، دانایی و عمل هستیم، با حرف و شعار مسائل اقتصادی حل نمی‌شود.
معاون مالی و اقتصادی شهرداری شیراز همچنین گفت: طی 6 سال گذشته تلاش‌های زیادی برای کاهش اتکاء درآمدی شهرداری از عوارض ساخت و ساز به سایر منابع درآمدی انجام شد؛ 6 سال قبل 50 درصد از کل درآمد شهرداری از محل عوارض ساختمانی بود و امروز این عدد به کمتر از 30 درصد کاهش یافته است.
او با تصریح اینکه طی این سال‌ها، مدیران ارشد شهرداری حتی یک شب خواب راحت نداشتند، گفت: شاید بسیاری از افراد بحران را در بارش برف سنگین و جاری شدن سیل ببینند؛ برای داشتن درکی دقیق از شرایط بحرانی باید تجربه‌های مدیران ارشد شهرداری شیراز را طی 5 سال گذشته کنکاش کرد.
اسدی گفت: البته قصد ندارم تمام دست‌آوردهای شهرداری شیراز را به نام مدیران و مسئولان شهرداری مصادره کنم؛ اگر شهروندان شیراز به سطحی از رضایت‌مندی رسیده‌اند حاصل تلاشی جمعی در سطوح مختلف بوده و هست؛ تلاشی که هر یک از پرسنل این مجموعه، سهمی در آن داشته و دارد.
او که اعتقاد دارد امروز شرایط شهرداری شیراز مطلوب‌تر از 6 سال قبل است، گفت: نه اینکه نمره مدیران شهرداری شیراز بسیار خوب باشد؛ اما نمره قبولی گرفته‌ایم؛ اگرچه نقص هم وجود دارد ولی همه مسئولان مجموعه شهرداری در مقابل وجدان خود سربلند هستند چراکه آنچه در توان داشتند، خالصانه برای پیشرفت شهر هزینه کردند.
اسدی با این باور که مدیران شهرداری توان، تخصص و آبروی خود را برای بهبود شرایط شیراز هزینه کرده‌اند، گفت: افتخار می‌کنیم که شهر فروشی نکردیم؛ شهر فروشی یعنی فروش تراکم شناور؛ اگرنه تغییر کاربری، تفکیک و فروش تراکم راه‌هایی است که قانون برای اداره امور شهر پیش‌پای شهرداری‌ها قرار داده است.
او که یکی از دلایل موفقیت شهرداری شیراز را ثبات مدیریتی در یک دوره هفت ساله می‌داند، گفت: برای دست‌یابی به رشدی متوازن نیازمند رسیدن به مدیریت هماهنگ و یکپارچه و ارتقاء فرهنگ شهروندی هستیم.
اسدی تصریح کرد: در بحث درآمدهای پایدار، مهمترین شاخص، پرداخت هزینه‌های شهرنشینی توسط شهروندان است؛ اینکه شهروند یک شهر دارای هویتی مشخص باشد و حداقل هزینه‌ها را برای برخورداری از خدماتی نظیر آسفالت، جمع‌آوری زباله، نظافت شهر، کاهش ترافیک و حمل و نقل درون شهری مناسب پرداخت کند.
او با یادآوری اینکه شهروندان در تمام شهرهای بزرگ جهان، هزینه‌های شهرنشینی را پرداخت می‌کنند، گفت: اینکه هر فردی به راحتی وارد شهرها و ساکن شده و از تمام خدمات شهری بهره ببرد بدون آنکه ریالی بابت هزینه‌های جاری و عمرانی شهر پرداخت کند، عامل اساسی در توسعه ناهمگون و مشکلات عدیده‌ای نظیر حاشیه‌نشینی است.
اسدی گفت: امروز مردم در شهری نظیر شیراز، در مدیریت شهری به گونه‌ای که انتظار داریم، مشارکت ندارند؛ نه تنها سهم خدمات خود را پرداخت نمی‌کنند بلکه برخی از آنان هزینه‌هایی را نیز به شهر و سایر شهروندان تحمیل می‌کنند.
او توضیح داد: در شیراز حدود 600 هزار خودرو وجود دارد که در سال 95 تنها 18 درصد مالکان آنها عوارض سالانه را پرداخت کرده‌اند؛ 500 هزار واحد مسکونی دارای سند رسمی در این کلان‌شهر وجود دارد که کمتر از 20 درصد مالکان آنها عوارض نوسازی را به‌موقع پرداخت می‌کنند و از 70 هزار واحد صنفی دارای پروانه تنها 3000 واحد عوارض صنفی داده‌اند!
اسدی گفت: این عوارض‌ها بخشی از درآمدهای پایدار برای هر شهری در جهان محسوب می‌شود؛ درآمد کسب شده از این مسیر تبدیل به خدمات شهری خواهد شد؛ در شهری نظیر شیراز به‌دلیل پائین بودن این درآمدها علاوه بر لزوم اجرای طرح‌های توسعه‌ای و رفاهی، سهمی از درآمد سایر بخش‌ها باید برای ارائه خدمات هزینه شود.
او با قبول این نکته که حدود 85 درصد از کل درآمدهای شهرداری شیراز، از محل منابع ناپایدار است، گفت: برخی منتقدان ایراد می‌گیرند که چرا مدام از لزوم پرداخت هزینه‌ها توسط شهروندان می‌گوئیم، اما شهرها و کشور را نمی‌توان کمیته امدادی و احساسی اداره کرد؛ اگر شهرنشینی هزینه‌های خود را داشت، شاهد رشد بی‌رویه مهاجرت به شهرها نبودیم.
