نامه، آیت الله هاشمی درباره نحوه از سرگیری روابط ایران و عربستان پس از کشتار سال ۶۶ حجاج ایرانی و در جریان سفرش به سنگال می نویسد: «آقای امیرعبدالله هم از طرف عربستان به آنجا آمده بود. من رییس جمهور بودم و ایشان ولیعهد بود. طبیعتش این بودکه اگر ملاقاتی می شود، ایشان پیش من بیاید. کشور ما بزرگتر بود. وقتی بحث ملاقات شد، ایشان گفته بود که فلانی بیاید، گفتم: چه عیبی دارد؟ ما می رویم. دو کشور مسلمان که باهم این حرف ها را ندارند. این کار اولین تاثیرش را در نفس آنها گذاشت که ما آن گونه که فکر می کنند، مغرور نیستیم.»
سکوت امروز عربستان در قبال خبر درگذشت آیت الله هاشمی اما شاید از جایگاه غرور باشد غرور حکام جوانی که بارها در زمان حیات هاشمی رفسنجانی مورد انتقاد آیت الله قرار گرفته بودد؛ اما سکوت در قبال خبر درگذشت سیاستمداری که طی سه دهه گذشته لنگرگاهی در روابط تهران و ریاض بود، کسی که برای نزدیکی روابط دو کشور از ابتدای دوران ریاست جمهوری اش تلاش کرد و تا ۱۶ سال پس از آن ریاض و تهران نه به عنوان دو رقیب در تقابل با یکدیگر که به عنوان دو کشور برادر و مسلمان در یک جبهه حضور داشتند، نشانگر چه موضوعی است؟
سکوت ریاض در قبال فوت رئیس مجمع تشخیص مصلحت نظام ایران اما ابعاد گسترده و قابل توجهی می تواند داشته باشد؛ هراندازه که رهبران عربستان در گذشته از تیزهوشی خاصی بهره می بردند و از هر گذاره ای برای نزدیک شدن و گفت وگو با ایران بهره می بردند امروز این شاهزاده های جوان هستند که سکان رهبری عربستان را به دست گرفته اند و مسیری جز تقابل و کینه ورزی را نمی شناسند.