روزه داران در ماه مبارک رمضان بر سر سفره الهی میهمان هستند، اما در نیمه ماه مبارک سفره کریمانه دیگری در بین سفره خدا
نیمه ماه خدا، ماه علی (ع) و زهرا(س) جلوه گر شد که قرص خورشید محمد(ص) شد. نخستین فرزند علی (ع) و زهرا (س) و نخستین سبط پیامبر(ص) عالم را منور کرده و این روزها زمانی برای دلدادگی شیعیان است و امام حسن (ع) نمک سفره ماه خدا.
کریم اهل البیت (ع) که سفره کرمش همواره در مدینه پهن بود و هر غنی و فقیر، در راه مانده و درمانده ای که به مدینه می رسید، نشانی خانه امام حسن مجتبی (ع) را به او می دادند.
امام حسن مجتبی(ع) به سبب عصمت کامل، پیشوای راستین بشریت است و به حکم نفس پیامبر بودن (آل عمران16) و عصمت الهی (احزاب33) اسوه حسنه (احزاب21) از سوی خداوند معرفی شده و بر همگان فرض است تا از ایشان در همه زندگی خویش پیروی کرده و مسایل خویش را به آن حضرت عرضه نمایند. (انبیاء7)
پیامبر(ص) درباره پیشوایی ایشان و برادر بزرگوارش امام حسین(ع) می فرماید: الحسن و الحسین امامان قاما او قعدا؛ حسن و حسین در همه احوال، امام و پیشوایند؛ چه بایستند و چه بنشینند. (بحارالانوار، ج43، ص291؛ و نیز ج44، ص2)
انسان های کامل به سبب عصمت در همه ابعاد شخصیتی خود، از هرگونه خطا و اشتباه در امان هستند و در مقام عمل نیز از هرگونه پلیدی و زشتی مصون می باشند و این امر موجب می شود تا بتوان آنان را به عنوان الگوهای شایسته پیروی انتخاب کرد.
به عنوان نمونه برخی جود را تنها بخشش می دانند، ولی ازنظر امام حسن مجتبی(ع) جود همان بخشش از دسترنج است.
ازنظر امام حسن(ع) فقر، تهیدستی و بینوایی نیست، بلکه فقیر واقعی کسی است که حریص و آزمند است.
حضرت امام صادق(ع) فرمودند: امام حسن(ع) در عبادت و زهد و نیز فضیلت، گوی سبقت را از همه ربوده بود، با پای پیاده و گاه با پای برهنه به سفر حج مشرف می شدند.
زمانی که به یاد مرگ و قیامت می افتاد گریه اش می گرفت و چه بسا بی هوش می شد. در نمازها بندهای بدنش از خوف و عظمت پروردگار به لرزه درمی آمد. یاد بهشت و دوزخ او را همچون مارگزیده و یا نیش عقرب خورده، مضطرب می ساخت.
کسی او را ملاقات نکرد مگر آن که حضرت را پیوسته در یاد و ذکر خدا می یافت به هنگام وضو از خشیت خدا رنگ رخسارش زردگونه می گشت.
امام حسن مجتبی (ع) نسبت به دردمندان و تیره بختان جامعه بسیار دلسوز بودند و با خرابه نشینان دردمند و اقشار مستضعف و کم‌درآمد همراه و همنشین می‌شدند و دردِ دلِ آنها را با جان و دل می‌شنیدند و به آن ترتیب اثر می‌دادند، و در این حرکت انسان‌دوستانه جز خداوند را مدنظر نداشتند.
هیچ فقیر و مسکینی از در خانه حضرت ناامید برنگشت و حتی خود ایشان به سراغ فقرا می رفتند و آنها را به منزل دعوت می کردند و به آنها غذا و لباس می‌دادند.
امام حسن مجتبی (ع) تمام توان خویش را در راه انجام امور نیک و خداپسندانه به کار می‌گرفت و اموال فراوانی در راه خدا می بخشید.
مورّخان و دانشمندان در شرح حال زندگانی پر افتخار ایشان، بخششهای بی‌سابقه و انفاق‌های بسیار بزرگ و بی نظیری ثبت کرده اند.
آن حضرت در طول عمر خود دو بار تمام اموال و دارایی خود را در راه خدا خرج کردند و سه بار نیز ثروت خود را به دو نیم تقسیم کردند و نصف آن را در راه خدا به فقرا بخشیدند.
روایت شده که روزی امام حسن (ع) بر جمعی از مساکین گذشت که پاره‌ای چند از نان خشک ها را بر روی زمین گذاشته اند و می خورند، چون نظر ایشان به آن حضرت افتاد از امام دعوت کردند و حضرت از اسب پیاده شدند و فرمودند:« خدا متکبّران را دوست نمی‌دارد»و با ایشان نشستند و از طعام ایشان تناول کردند و سپس از همه ی مساکین خواستند که برای صرف غذا به خانه ی حضرت بروند و حضرت با غذاهای خوب از ایشان پذیرایی نموده به همه ی آنها لباسهای مناسب هدیه دادند.
روایات تاریخی مربوط به بخششهای آن حضرت فراوان می باشد که ذکر تفصیلی آنها مناسب این نوشته نیست.
وقتی از خود امام پرسیدند، چرا هرگز سائلی را ناامید برنمی‌گردانید؟ فرمودند:«من هم سائل درگاه خداوند هستم و می‌خواهم که خدا مرا محروم نسازد و شرم دارم که با چنین امیدی سائلان را ناامید کنم. خداوندی که عنایتش را به من ارزانی می‌دارد، می‌خواهد که من هم به مردم کمک کنم».
به خاطر این بخشندگی‌ها و کارهای نیکی که از سوی امام حسن مجتبی (ع) در مسیر خیر، احسان و کمک به طبقات درمانده و نیازمند انجام می‌گرفت آن حضرت را کریم اهل بیت لقب داده اند و با توجه به کرامت ها و بخشش های کم نظیر و گاهی بی نظیر آن امام بزرگوار لقب «کریم» برازنده آن حضرت است.
امام حسن مجتبی(ع) به منظور حفظ و حراست اسلام از گزند دشمنان و بدخواهان با همه قدرت تلاش کرد و در این راه حتی صلح با معاویه را پذیرفت تا مسلمانان را مصون داشته و به اعتلای اسلام و مسلمانان کمک کند .
امام حسن مجتبی (ع) به کریم اهل بیت شناخته می شود چرا که آن بزرگوار نه تنها از نظر علم، تقوی، زهد و عبادت، مقامی برگزیده و ممتاز داشت، بلکه از لحاظ بذل و بخشش و کمک به نیازمندان نیز سرآمد بود.
امام حسن مجتبی (ع) 15 ماه رمضان سال سوم هجرت در مدینه چشم به جهان گشود . حسن بن علی (ع) دوران جد بزرگوارش را چند سال بیشتر درک نکرد زیرا او تقریباً هفت سال داشت که پیامبر اسلام از دنیا رفت.
پس از آن، تقریبا سی سال کنار پدرش زندگی کرد و و پس از شهادت علی (ع) 10 سال هدایت امت را به عهده داشت و در سال 50 هجری با توطئه معاویه بر اثر مسمومیت در سن 48 سالگی به درجه شهادت رسید.
