حکایت بیمارستان هایی که خالی از تخت هستند/ روایت یک بیمارستان و یک بیمار/ سرگردانی بیماران در اورژانس
در استان همدان ۲۲بیمارستان فعال وجود دارد، که از این تعداد ۱۶بیمارستان زیر پوشش دانشگاه علوم پزشکی و ۶بیمارستان نیز غیر دانشگاهی هستند.
به گزارش تابناک همدان ؛ همچنین برخی از تخت های بیمارستان ها به دلیل فرسودگی غیر قابل استفاده شده اند.
آنگونه که رئیس دانشگاه علوم پزشکی استان همدان گفته بیمارستان های استان همدان با کمبود تخت مواجه است که با افتتاح چند بیمارستان نیمه کاره این مشکل تا حدودی برطرف خواهد شد.
حال سوال اینجاست که آیا جبران تخت های بیمارستانی می تواند با خدمات دهی مناسب همراه باشد یا اینکه همچون گذشته این خدمات به کندی وبا رفتار نامناسب برخی از پرسنل بیمارستانی پیش خواهد رفت؟
و اینکه آیا افزایش بیمارستان ها در یک استان نشان دهنده پایین بودن شاخص های سلامت نیست!؟
بیشتر افراد با مراجعه به بیمارستان ها با رفتار نامناسب و بی توجهی پرسنل مواجه می شوند، که این خود موجب ناراضایتی مردم از مراکز درمانی می شود، اما نکته اینجاست که کدام سازمان وظیفه پیگیری شکایت های بیماران را بدون اتلاف وقت برعهده دارد؟ و آیا چند درصد مردم شکایت های خود را در این رابطه ثبت می کنند؟
آن طور که کارشناسان می گویند بیش از ۹۰درصد مردم به علت زمان بر بودن و عدم پیگیری این نوع شکایت ها از طرف مسئولين، تمایلی به ثبت داد خواست ندارند.
روایتی از یک بیمار؛
يکی از بیماران که با مشکل صفرا مواجه بود و برای عمل به یکی از بیمارستان های همدان مراجعه کرده بود، یک شب در بیمارستان را اینگونه شرح می دهد؛
ساعت ۹صبح است که وارد بیمارستان محل بستری شدم .در ورودی بیمارستان برخی خانواده های بیماران که از شهرستان آمده بودند، سرگردان در محوطه و نمازخانه نشسته و چشم انتظار ترخیص بیمارشان هستند.
وی که چند روز با مشکل پر بودن تخت ها روبه رو بود این گونه صحبت هایش را ادامه می دهد؛ بعد از چند روز باخالی شدن یک تخت وارد بخش بستری شدم، یکی از بیماران این اطاق که عمل کیسه صفرا داشت، با خونریزی مواجه شده بود و پرستاران بدون توجه به دردهای بیمار مشغول صحبت و یا استراحت بودند.
همراه این بیمار به دلیل بی اطلاعی با پارچه ای که به نظر می رسید از لباس های موجود در ساک مریض بوده محل خونریزی را پاک می کرد، بعد از چند روز متاسفانه این بیمار به دلیل ورود میکروب به قسمت عمل شده با مشکل جدی تری به بخش عفونی منتقل شد.
این بیمار ادامه داد : با اینکه ورود مردان به بخش زنان ممنوع است اما تا ساعت ۲۳ حضور همراهان و ملاقات کنندگان آقادر بخش مشاهده می شود.
او می گوید: ساعت از ۲۳گذشته اماهنوز صدای خنده یا تلفن همراه برخی همراهان بیماران و حتی پرستاران و به خصوص نیروهای خدماتی شیفت شب شنیده می شود.
این بیمار با ابراز گلایه از اینکه برخی همراهان جایی برای خوابیدن آنها نیست و مجبورند روی صندلی نشسته بخوابند گفت: در اطاقی که من بستری بودم برخی با پهن کردن ملحفه روی زمین آلوده خوابیده بودند.
وی ادامه میدهد ؛ ساعت ۸ صبح به اطاق عمل رفتم و بعد از اتمام عمل به همراه پرسنل در تخت مورد نظر و تحمل درد عمل، مشغول استراحت بودم، که ورود کارگران خدماتی به اطاق رامشاهده کردم، گویا به دنبال تغییر و تحولات در اطاق بودند صدای دریل خدماتی ها و ابزار این افراد تمام بخش را پر کرده بود.
در میان سر و صداها، بلندگوهای بخش، نظافت چی ها، صدای ناله بیماران، تلفن همراه بیماران و همراهان، بیمار آزاری در بخش را تکمیل می کرد.
این شرح حال یک بیمارستان از زبان یک بیمار شاید برای خیلی ها اتفاق بیفتد بیمارستانی که وظیفه ی درمان جسم را درمان اما روح را می آزارد.
