شهدای البرز را بهتر بشناسیم
به طور قطع نسلی که جنگ را درک نکرده است، نمی تواند تحلیل درستی از دعوت به مهربانی از سوی کسی که در جنگ حضور داشته و هر روز با دشمن متجاوز دست و پنجه نرم می کند، داشته باشد.
شهید حشمت الله اکبریان در سال ۱۳۴۰ در حصارک کرج و در یک خانواده مومن و مذهبی دیده به جهان گشود. وی دوران کودکی خویش را در آغوش گرم و پر مهر و محبت مادری زحمتکش و دلسوز سپری نمود تا این که به سن ۷ سالگی رسید و برای این که دانش علم و کسب را بیاموزد، وارد مدرسه شد.
دوران ابتدایی، راهنمایی و دبیرستان را یکی پس از دیگری با موفقیت کامل در همان محل سکونت خود یعنی حصارک کرج به پایان رساند و موفق به اخذ مدرک دیپلم اقتصاد گردید و به عنوان عضو رسمی مربی امور تربیتی در حصارک کرج مشغول به کار شد.
او در زمان اوج گیری انقلاب در تظاهرات های ضد رژیم شاهنشاهی و راهپیمایی های میلیونی بر علیه رژیم طاغوت فعالیت می کرد، سپس در سال ۱۳۶۴ تصمیم به ازدواج گرفت.
وی پس از پیروزی انقلاب اسلامی در بسیج و انجمن محل شروع به فعالیت نمود و از هیچ کمکی نسبت به جبهه و جنگ دریغ نمی کرد.
پس از شروع جنگ تحمیلی از سال ۵۹ در جبهه ها حضور یافت تا این که سرانجام در تاریخ 65/10/25 در منطقه شلمچه بر اثر اصابت ترکش به ناحیه بدن به درجه رفیع شهادت نائل گردید.
پیکر پاک این شهید در روستای هیو از توابع شهرستان ساوجبلاغ آرمیده است.
شاید پس از نوشیدن شربت شهادت و آرام گرفتن در کنار یاران سید الشهدا (ع) مهمترین فراز زندگی این شهید بزرگوار که مظلومانه به دیدار شتافت، روح بزرگ و رئوف او باشد که نشانه هایی از آن را می توان در وصیتنامه ای کوتاه که کوهی از معرفت و بزرگی ، دریافت.
شهید حشمت الله اکبریان در وصیتنامه کوتاه خود پس از ذکر نام پروردگار و طلب عفو از خالق هستی تنها یک خط نوشته و خطاب به همه برادران و خواهران مومن خود آورده است: برادران و خواهرانم با هم مهربان باشید و همیشه و در حال پشتیبان ولایت فقیه باشید که ما هرچه داریم از اوست.
به طور قطع کسانی که دوران عمر با برکت امام (ره) و جنگ را درک نکرده اند، نمی توانند تحلیل صحیحی از دعوت به مهربانی از سوی کسی که در جنگ حضور داشته و هر روز با دشمن متجاوز دست و پنجه نرم می کند، داشته باشد.
سربازان ایران در حالی با این روحیه به نبرد با دشمن متخاصم می پرداختند که در مقابل آنها ارتشی دژخیم و ضد انسانی حضور داشت که از کشتن زنان، کودکان، حمله به بیمارستان ها، استفاده از سلاح های کشتار جمعی و حتی زنده به گور کردن اسرای مجروح ایرانی و آنهم با دست های بسته هیچ ابایی نداشت.
